Οι ατομικές συνεδρίες πραγματοποιούνται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα στο γραφείο ή μέσω διαδικτύου. Η διάρκεια και η συχνότητα τους εξαρτώνται από τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης και το είδος της προβληματικής. Οι συνεδρίες χωρίζονται σε προκαταρκτικές και κύριες.
Αντιμετωπίζουμε προβλήματα που προκύπτουν από την ίδια την ύπαρξη – ψυχικός πόνος, έλλειψη ικανοποίησης, έλλειψης νοήματος, από την συνύπαρξη – δύσκολες σχέσεις, συγκρούσεις, απόσυρση, αναστολές ή έλλειψη αυτών, και από την σωματικότητα – πόνοι, καταθλιπτικές και αγχώδεις καταστάσεις, εμμονικές σκέψεις, εθισμοί.
Τη θεωρητική βάση της δουλειάς αποτελούν οι θεμελιακές αρχές της ψυχανάλυσης, της φιλοσοφίας και της γλωσσολογίας. Θα ασχοληθούμε με τα τωρινά προβλήματα υπό το πρίσμα παρελθοντικών καταστάσεων όπου τα συμπτώματα, τα τραύματα και οι επαναλήψεις έχουν την αιτία τους. Ο στόχος είναι να επιτευχθεί η κατάσταση όπου, σύμφωνα με την αινιγματική φράση του Φρόιντ “εκεί που Αυτό ήταν, πρέπει Εγώ να έρθω”.
Κόστος συνεδρίας από 60 ευρώ (διάρκεια 50 λεπτά)
“Κάποιους αιώνες πριν, το σώμα μου ήταν τυλιγμένο με άπειρα πέπλα και… πονούσα. Όλα τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα που δεν είχα ηρεμία. Τα προκαλούσα συνεχώς για να είναι σε εγρήγορση. Και πονούσα. Όσο περισσότερο πονούσα, τόσο πιο έντονα ζούσα. Ένας φαύλος κύκλος! Οι ψυχολόγοι, η ψυχανάλυση ήταν τελείως έξω από τη ζωή μου. Στο στόχαστρο, όπως τόσα άλλα πράγματα. Μέχρι που ο πόνος έγινε αφόρητος και τελικά βρήκε τρόπο για να σπάσει μέσα μου. Με διέλυσε. Βρέθηκα λοιπόν, κάπως , κάπου, με κάποιον τρόπο, απέναντι σε κάποιον και άρχισα να μιλάω. Αυτό που έψαχνα για καιρό όμως και είχα ανάγκη, ήταν μία παρουσία που να μπορεί να ακούει (κυρίως για τον κατατρεγμό και τα βάσανα, που μόνο εγώ έχω σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή), χωρίς νουθεσίες και συμβουλές. Μία παρουσία που να μπορεί να ακούει πέρα από τις λέξεις, αυτές που τόσο προσεκτικά προσπαθώ να τοποθετώ κάθε φορά. Μία παρουσία που να με νιώθει ακόμα και όταν διαφωνεί. Τελικά, την παρουσία αυτή τη βρήκα(μέσα από διάφορες διαδρομές), και από τότε δεν έχω σταματήσει να μιλάω. Το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε, πριν από κάποια δεκάδες χρόνια…. και τα πέπλα άρχισαν να ξεδιπλώνονται, μέχρι που κάποια πιθανόν να πέφτουν κιόλας! Το 1ο πέπλο ήταν η συνειδητοποίηση της συνύπαρξης του κοινού μας κόσμου, με έναν άλλο, ολότελα δικό μου. ‘Έναν κόσμο προσωπικό, δομημένο αποκλειστικά από μένα, αλλά που δεν γνώριζα την ύπαρξή του. Ακόμα και σήμερα αυτόν ψάχνω και ερευνώ, μόνο που δεν τον βρίσκω πάντα. Το 2ο πέπλο όταν άρχισε να ξεδιπλώνεται, μου αποκάλυψε την ιστορία του ασθενικού δέντρου, που αντιλαμβάνεσαι την όποια δυσκολία του, όσο περισσότερο το κοιτάς. Ενώ στην αρχή λοιπόν βλέπεις μία όμορφη εικόνα, μία πιο προσεκτική ματιά στα κλαδιά του, σε κάνει να αντιληφθείς ένα κλαδί που υπολείπεται των υπολοίπων. Όσο κοιτάς το κλαδί πιο διεξοδικά, τόσο αντιλαμβάνεσαι αυτή του την αδυναμία. Μετά από σκέψη, καταλήγεις ότι το κλαδί χρειάζεται να κοπεί. Αν τελικά ξεπεράσεις τις αναστολές σου και το κόψεις, τότε οι χυμοί και η ενέργεια που κατανάλωνε (χωρίς κάποιο ζωτικό σκοπό), περνούν πλέον στα υπόλοιπα κλαριά. Έτσι, με πιο γρήγορους ρυθμούς, δυναμώνουν, μεγαλώνουν και δίνουν άλλη όψη στο πλέον υγιέστερο φυτό. Αν στην αντίπερα όχθη όμως δεν το κόψεις τελικά, τότε θα συνεχίσεις να βλέπεις ένα δέντρο, μόνο που τώρα γνωρίζεις ότι νοσεί. Σαν το δέντρο, έτσι κι εγώ, όποτε παίρνω την απόφαση να ταρακουνήσω λίγο τον κόσμο μου και να γκρεμίσω κάτι, το αποτέλεσμα που στο τέλος βιώνω, είναι μία απερίγραπτη δύναμη να συνυπάρχει με μία γλυκιά ηρεμία.Ένα άλλο δύσκολο πέπλο που όλο και κάνει να χαλαρώσει, αλλά με απίστευτα αργούς ρυθμούς, είναι η συνειδητοποίηση της ασυνειδητότητάς μου ή της υποσυνειδητότητάς μου. Δεν ξέρω καν ποιο από τα δύο είναι σωστό με ψυχαναλυτικούς όρους ή αν είναι όντως κάποιο σωστό. Αυτό που ξέρω, είναι ότι όσο και να καταλαβαίνω, όσο και να αναμοχλεύω το όποιο ζήτημα, αν δεν υπάρξει από πλευράς μου πλήρης συνειδητοποίηση του θέματος, τότε σίγουρα θα βρίσκομαι εδώ και τον επόμενο αιώνα με τα ίδια ζητήματα. Το πέπλο που ξεκίνησε να ξεδιπλώνεται από την αρχή σχεδόν, αμέτρητα χρόνια πίσω, και ακόμα δεν έχει τελειώσει το καρούλι του, είναι το ζήτημα γονιός. Είναι τόσο σφιχτό, έχει τόσο πόνο, είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένο, που ακόμα και σήμερα υπάρχουν κομμάτια από το ύφασμά του κολλημένα τόσο καλά πάνω μου, που είμαστε ένα και δεν μπορώ με τίποτα να τα ξεχωρίσω από το σώμα μου. Τα πέπλα είναι πολλά. Συναισθήματα κρυφά και φανερά, νοιάξιμο, γνώση, σχέσεις , ευφυΐα, παιδικότητα, ωριμότητα, ενοχές, τύψεις, ρίζες, άνθρωποι, αέρηδες, βιολιά, σεξουαλικότητα, μίση, μύθοι, βιβλία, ωδίνες, προβολές, απολαύσεις, εξουσία, ματαιοδοξία, επιθυμίες, θάνατος… και άλλα τόσα που κάποια ίσως να μου περνούν από το νου ή ίσως και όχι. Κάποια πέπλα διαλύονται, κάποια φεύγουν κομμάτια τους, κάποια χαλαρώνουν, κάποια θα μείνουν για πάντα κολλημένα στο πετσί μου. Η λύτρωση που νιώθω όμως μετά από κάθε συνεδρία, είναι ανεκτίμητη. Μετά από τις χιλιετίες που τα σκέφτομαι πλέον όλα αυτά, καταλήγω στον τελικό σκοπό της ανάλυσής μου. Η καλύτερη γνωριμία με τον εαυτό μου. Η δυσκολία όμως είναι ότι αρέσει και στους δυο μας το κρυφτό (όπως και στο θάνατο άλλωστε!) γι΄ αυτό και το ενδιαφέρον μου παραμένει αμείωτο, φαντάζομαι.”*
*λίγα λόγια από προσωπική εμπειρία μιας αναλυόμενης